Vorig jaar op de valreep een stukje geschreven op de blog van het Textile Research Centre. Aanleiding was een blog op die site over Elsa Schiaparelli. Toen herinnerde ik me, dat er op de tentoonstelling “The Art of Lace” in 2020 een japon van Schiaparelli stond, die mij erg aansprak. Niet zozeer de jurk, hoewel die erg mooi was, maar vooral de kant, die er voor gebruikt was en het verhaal daarachter.
De oorsprong van deze kant was een macro-foto gemaakt door Rose-Lynn Fisher “Last tear I ever cry for you”. Zij bestudeerde haar tranen door een microscoop en maakt daar een serie macro-foto's van. De firma Darquer liet van eerder genoemde foto door een van hun kantschetsers een ontwerp maken. Deze werd door een collega van schulpen voorzien. De kantschetsers zijn diegenen, die een eerste ontwerp maken voor een machinale kant, hoewel deze al heel gedetailleerd zijn. Daarna wordt door de kanttekenaar de technische tekening gemaakt voor de jacquard- of leaversmachine. Toen deze kant genaamd “Tears and Lace” aan het couture huis Schiaparelli in 2015 werd aangeboden, waren ze meteen enthousiast. De zwarte kant werd gebruikt over een rode japon voor de herfst-winter collectie 2017/2018. De japon werd “Les vases Communicants” genoemd.
Het mooist is de kant te zien in de mouwen, die bijna niet gedrapeerd zijn en daardoor heel mooi het motief in de kant laten zien. Een groot deel van de tentoonstelling “The art of Lace”, die in 2020 in het Textiel Museum in Tilburg te zien was, was ook al te zien geweest in 2018 tijdens de tentoonstelling Haute Dentelles in Calais, waarvan Sylvie Marot, de curator was.
Mijn blog op de TRC site is hier te vinden. Een beschrijving van curator Sylvie Marot is te vinden op LinkedIn.
Meer foto's van de tentoonstelling in Tilburg kunt u vinden op de pagina's Art of Lace, Art of Lace 2 en Art of Lace 3.
Een eerder blog over deze tentoonstelling vindt u hier.