Het gaat redelijk goed met deze kantsoort. Alhoewel? Ik ben nu bezig met een kantje uit het 2e deel van het boek Nyytinki. Deze kanten komen van de eilanden in de Finse Bocht in de buurt van het Karelische Schiereiland. Hierin worden niet alleen spelden aan de randen gezet, maar ook midden in de kant, met name als het looppaar van het motief van richting verandert. Dit is logisch en lijkt het maken van de kant makkelijker te maken. Niets is minder waar. Zonder patroon met alleen ruitjespapier onder de kant moet je proberen om het motief de juiste vorm te geven. Je hebt dan de neiging om toch het ruitjespapier als leiddraad te nemen en zo de spelden op de juiste plek te zetten en voor je het weet, vervormt het motief geweldig.
Na drie keer uithalen en opnieuw beginnen heb ik de handdoek in de ring gegooid en heb van de gegeven werktekening een patroon getekend. Niet zoals het hoort, maar je krijgt wel een beter resultaat. Het is niet zo, dat ik nu meer spelden zet dan dat de bedoeling is, maar ze komen in ieder geval op de goede plek. Het gaat nu goed en gedurende het klossen kan ik denken aan een variatie op dit kantje. Of dat snel gaat gebeuren, weet ik nog niet.
Nu de lockdown nog 3 weken langer gaat duren, moet ik misschien ook weer iets leuks voor mijn leerlingen bedenken. Iets waar met name de beginnende leerlingen kunnen maken. Kunnen oefenen en ook iets leuks maken. Met kerst konden ze een kerstster maken met de bladeren uit de eerste lessen. Misschien kan ik terugvallen op iets, wat er al is. Even over nadenken.

Het nieuwe jaar begonnen met een nieuwe kantsoort. Ja, eigenlijk was het nog 2020, toen ik met het 1e kantje begon. In het verleden had ik al eens een workshop Karelische kant gedaan en dat viel niet mee. Deze kantsoort hoort onder de zogenaamde “Freehand Laces”. Hiervoor is eigenlijk geen eenvoudige Nederlandse vertaling. Het is kant, dat geklost worden zonder patroon, dus uit de vrije hand met alleen een gestreepte of geblokte stof op de rol. Dit helpt om de kant recht te houden en de spelden, die alleen aan de buitenrand gezet worden, op de juiste afstand van elkaar te houden. Ik doe dat dan op papier met ruitjes van 5 milimeter. Dat is best wel moeilijk. Het recht houden van de kant lukt meestal wel, maar de spelden op de juiste afstand te zetten wordt al moeilijker. Dit komt doordat je echt goed moet aantrekken. Het begin ging wel aardig, maar hoe meer je gaat nadenken, wat je nu als volgende moet doen om het patroon mooi te houden, hoe slechter dat gaat. Bij mij was daardoor de spanning niet optimaal en kwamen toch de spelden niet op een gelijke afstand van elkaar. Op een gegeven moment was de ene kant verder dan de andere. Maar over het geheel genomen ben ik niet ontevreden.
Natuurlijk baart oefening kunst. Dus verder gaan. Tijdens het klossen van het 1e kantje had ik al een variatie in gedachten. In twee kleuren, waarbij 2 paar in de afstekende kleur de rand niet zouden raken. Maakte ik het daarmee niet extra moeilijk?
Ik heb wel iets gesmokkeld. Bij het ontwerpen maak je natuurlijk een patroon of een werkschema. Ook bij deze kanten. Ze heten namelijk wel kanten zonder patroon of uit de vrije hand, maar er is wel degelijk een patroon in de vorm van een draadtekening of werkschema. Het komt niet zomaar uit de lucht vallen. Bij het tekenen heb ik meteen op de spelden-afstand van de kant getekend. Omdat ik dit op de computer doe, kan dat heel goed. Het beeld kan ik zo veel vergroten, dat ik goed kan zien wat ik doe. Het eindresultaat was een werkschema op de juiste maat voor de kant. Hierop heb ik geklost. Wel alleen met de spelden aan de randen. Het werkschema onder de kant hielp mij om de spelden goed op afstand te houden en de paren zo aan te trekken, dat ze ongeveer het werkschema bleven volgen. Ook de paren, die niet bij de rand komen, blijven goed op spanning en op hun plaats. Ben best wel trots op mijzelf. Nu maar even door met deze kantsoort.