“Tears and Lace” van Elsa Schiaparelli
Toen ik het blog op de website van het Textile Research Centre over Elsa Schiaparelli las, moest ik denken aan de tentoonstelling The Art of Lace (2020) in het Textiel Museum in Tilburg. Deze tentonstelling was afgeleid van een eerdere tentoonstelling genaamd Haute Dentelle, in 2018 in Calais. De curator toen was Sylvie Marot.
Deze tentoonstelling was een ode aan kantfabrikanten, maar ook aan de modehuizen, die van kant gebruik maken. Het ging hier niet om handgemaakte kanten, maar machinale kanten. Vaak werden die voor de couture huizen speciaal ontworpen en gemaakt. De kantfabrieken, zoals die van Solstiss in Caudry en Darquer Méry en Noyon dentelles in Calais bestaan nog steeds.
In deze tentoonstelling stonden een aantal japonnen van Elsa Scharparelli opgesteld, natuurlijk met kant. Het modehuis maakte gebruik van verschillende kantfabrikanten.
Een van die japonnen was gemaakt van kant met een verhaal.
Het ontwerp voor de kant is gebaseerd op een foto uit de serie The Topography of Tears uit 2009 van Rose-Lynn Fisher (1955). Voor deze serie bestudeerde de kunstenaar haar tranen door een microscoop en maakte daarvan macro-foto’s. De kantfabrikant Darquer liet een van zijn kantschetsers Vincent Fasquel van de foto ‘Last tear I ever cry for you’ een digitale schets maken, die nog door een collega Frédéric Rumigny werd voorzien van een dubbele schulprand. Nu was het ontwerp klaar om door de technische tekenaar in het uiteindelijke patroon voor de machine te worden uitgewerkt. In 2015 werd er op hun Leaversmachine in de Chantilly techniek hiervan een staal gemaakt.
Toen deze kant Tears and Lace aan Schiaparelli werd gepresenteerd, waren ze meteen enthousiast zonder precies te weten hoe deze originele kant tot stand was gekomen. De zwarte kant werd gebruikt over een rode japon behorend bij de najaars-wintercollectie 2017/2018. Het traanmotief is heel duidelijk te zien op de mouwen, waar de kant vrijwel niet is gedrapeerd en daardoor heel transparant is. De schulpranden zijn duidelijk te herkennen aan de onderrand en voorkant van de japon.
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op de TRC Blog op 31 december 2021.
In deze tentoonstelling stonden een aantal japonnen van Elsa Scharparelli opgesteld, natuurlijk met kant. Het modehuis maakte gebruik van verschillende kantfabrikanten.
Een van die japonnen was gemaakt van kant met een verhaal.
Het ontwerp voor de kant is gebaseerd op een foto uit de serie The Topography of Tears uit 2009 van Rose-Lynn Fisher (1955). Voor deze serie bestudeerde de kunstenaar haar tranen door een microscoop en maakte daarvan macro-foto’s. De kantfabrikant Darquer liet een van zijn kantschetsers Vincent Fasquel van de foto ‘Last tear I ever cry for you’ een digitale schets maken, die nog door een collega Frédéric Rumigny werd voorzien van een dubbele schulprand. Nu was het ontwerp klaar om door de technische tekenaar in het uiteindelijke patroon voor de machine te worden uitgewerkt. In 2015 werd er op hun Leaversmachine in de Chantilly techniek hiervan een staal gemaakt.
Toen deze kant Tears and Lace aan Schiaparelli werd gepresenteerd, waren ze meteen enthousiast zonder precies te weten hoe deze originele kant tot stand was gekomen. De zwarte kant werd gebruikt over een rode japon behorend bij de najaars-wintercollectie 2017/2018. Het traanmotief is heel duidelijk te zien op de mouwen, waar de kant vrijwel niet is gedrapeerd en daardoor heel transparant is. De schulpranden zijn duidelijk te herkennen aan de onderrand en voorkant van de japon.Dit artikel werd eerder gepubliceerd op de TRC Blog op 31 december 2021.